Određivanje MVO predstavlja određivanje odnosa mandibule koja je imala prema maksili (lobanji) pre gubitka zagrižaja (najmanje 18 kontaktnih tačaka između zuba gornje i donje vilice). Obuhvata: I Određivanje orijentacione protetske ravni (horizontala) II Određivanje visine zagrižaja (transverzala) III Određivanje centralnog položaja (sagitala)
I Određivanje orijentacione protetske ravni Orijentaciona okluzalna ravan predstavlja zamišljenu ravan koja tangira sečivne ivice donjih centralnih inciziva i distobukalne kvržice donjih drugih molara. Orijentaciona protetska ravan je zamišljena ravan koja predstavnlja kontakt između griznih površna gornje i donje zagrižajne šablone(unutrašnja ivica rumenog dela donje usne i visina 2/3 retromolarnog jatučeta). Ona se određuje na osnovu ekstraoralnih i intraoralnih pokazatelja. 1. Ekstraoralni pokazatelji (gornja šablona) su : - bipupilarna linija (u frontu), - Kamperova linija (bočno), **** linija koja spaja tragus i donju ivicu nosnog krilaca **** - vidjivost gornje šablone u frontu 2-3 mm, - prilikom široko raširenih usta šablona treba da bude u nivou uglova usana 2. Intraoralni pokazatelji (donja šablona) su: - unutrašnja ivica rumenog dela usana (front), - visina2/3 retromolarnog jastučeta (bočno),
II Određivnje visine zagrižaja Ovo predstavlja razmak između donje i gornje vilice pri centralnoj okluziji i određen je visinom kruna zuba. Pri gubitku zuba gubi se i visina zagrižaja. Da bi se ponovo uspostavila koristi se potrebno nam je fiziološko mirovanje koje uvek ostaje sačuvano negde u glavi bez obzira na to kada su zubi izgubljeni i zavisi od položaja tela, umora, stresa itd. Da bi odredili položaj fiziološkog mirovanja koristimo više metoda ( izgovaranje slova „M“ , posle akta gutanja, ..). Pacijent mora biti uspravljen u stolici i opušten kako bi dobili pravu vrednost. Postupak: obeležimo mastiljavom olovkom tačke na nosu i bradi pacijenta, dovedemo donju vilicu u položaj fiziološkog mirovanja i zatim pomoću trake hartije ili lenjira izmerimo razdaljinu dve tačke što smo obeležili. Smanjimo vrednost za 2-4 mm kako bi dobili visinu zagrižaja koji odgovara položaju centralne okluzije i zatim na samoj šabloni dodajemo vosak ili skidamo kako bi donju vilicu doveli u položaj koji odgovara smanjenoj vrednosti. Koristimo se i orijentacionim metodama pomoću starih proteza, fotografija, i najčešće skladnosti lica.
III Određivanje položaja centralne relacije Ovo vršimo tako što pacijentu kažemo da vrhom jezika dodirne zadnji deo nepca, što je u praksi nekada veoma teško objasniti starim, nagluvim i nepokretnim pacijentima pa im onda olakšamo tako što napravimo Valhovljevu kuglicu 1-1,5 cm udaljenu od distalnog ruba šablone od roze voska koju treba da dodirnu vrhom jezika. Kada je dodirnu fiksiramo šablone i time konačno dobijamo među-vilične odnose. Pored ovoga možemo sami navoditi mandibulu u položaj centralne relacije ili reći pacijentu da zagrize na „zadnje zube“. Neki vole da pipaju kondil i temporalne mišiće. *** Položaj centralne relacije je položaj u kom je kondil donje vilice u najdistalnijem položaju iz kog su i dalje moguće lateralne kretnje***
Posle ovog urezujemo liniju medijanu, liniju očnjaka i liniju smeha. I na kraju određujemo boju zuba. |
